Erfstuk 2

Deze schoentjes vond ik, toen ik de zolder van mijn ouders opruimde. Mijn tante, de zus van mijn moeder, wist nog te vertellen dat mijn moeder ze heeft gedragen, maar pas nadat ze voor mijn tante te klein waren geworden. Elke keer dat ik ze zie, is het alsof ik weer een beetje van haar energie voel.

Schoentjes om zuinig op te zijn

Mijn moeder is vijf jaar geleden overleden. Het heeft even geduurd voordat ik mezelf ertoe kon zetten de zolder op te gaan en haar spullen uit te zoeken. Mappen met administratie van jaren geleden, waren geen probleem, maar het kostte me veel tijd en moeite om haar persoonlijke spullen uit te zoeken en te beslissen of ik het wilde en kon houden of dat het naar een andere bestemming moest.

De schoentjes zaten keurig in een doosje. Ik had ze nog nooit gezien, maar vond ze op slag prachtig. Omdat ik niet zeker wist of ze van mijn moeder waren geweest of dat ze een andere herkomst hadden, ben ik ermee naar mijn tante, de zus van mijn moeder, gegaan. Zij vertelde me dat mijn opa en oma in haar kindertijd weinig te besteden hadden en dat schoenen van haar doorgeschoven werden naar mijn moeder, zodra ze te klein waren voor mijn tante. Dat betekende dat ze extra zuinig moest zijn op de schoenen en als mijn oma zag dat m’n tante op straat had gespeeld en de neuzen kaal waren, waren de rapen gaar.

Als ik nu naar de schoentjes kijk, en zie dat ze behoorlijk kaal zijn, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht: gelukkig is er, ondanks alle waarschuwingen, goed mee gespeeld. Ik probeer me voor te stellen hoe mijn moeder op straat speelde met haar vriendinnetjes; vlechtjes in het haar, zon op haar gezicht. Als ik daaraan denk, is het net alsof ik haar weer om me heen voel. Ik koester de schoentjes dan ook en heb ze een mooie plek in huis gegeven. Ook tot groot plezier van mijn tante!