Erfstuk 4

Elke keer dat ik dit dienblad zie, ruik ik de geur van After Eight. Als wij vroeger op zondag bij mijn opa en oma op bezoek gingen, serveerde m’n oma koffie, thee of andere drankjes altijd op dit dienblad. Mét After Eight. Ik wilde het altijd proeven, en elke week kwam ik weer tot de conclusie dat ik het écht niet lekker vond.

Dienblad als geheugensteuntje

Het was lange tijd de gewoonte in ons gezin dat we elke zondag bij mijn opa en oma op bezoek gingen. De kinderen kregen dan altijd een glaasje ranja en een biscuitje. Maar dat biscuitje, daar ging mijn hart niet sneller van kloppen. Ik lonkte altijd naar het dienblad dat mijn oma op de salontafel, bij de volwassenen, neerzette. Terwijl mijn nichtjes verder gingen met hun kleur- of knutselwerk, ging ik elke week weer zo onopvallend mogelijk naar de voorkamer.

Op dat dienblad, het dienblad dat nu bij ons thuis pronkt, stonden niet alleen de kopjes koffie en thee, maar ook het doosje met After Eight. En After Eight betekende: chocolade! Ik wist zeker dat dat verrukkelijk moest zijn, hoewel mijn ouders me op het hart drukten dat ik het niet zou lusten. Toen het eindelijk een keer zover was dat ik het mocht proeven en ik mijn eigen chocolaatje uit het papiertje haalde, dacht ik dat ik op het punt stond het lekkerste van het lekkerste te proeven. Waarom zouden al die volwassenen er anders zo interessant over doen?

Dat viel vies tegen! De eerste hap was afschuwelijk, maar dat wilde ik, koppig als ik was, natuurlijk niet toegeven. Met tranen in mijn ogen heb ik me door het chocolaatje heen geworsteld. Toegeven dat ik het inderdaad niet lustte was geen optie. Ook aan mezelf niet… Het was zo’n gewoonte om keer op keer om dat chocolaatje te vragen, dat ik week in week uit richting de salontafel schuifelde.

Achteraf prijs ik mezelf gelukkig dat mijn oma weigerde me het elke keer te geven. En die paar keer dat ik het wel kreeg, kwam ik steeds weer bedrogen uit. After Eight; hoewel veel mensen ervan genieten, is het echt niet voor mij gemaakt. Nog steeds voel ik de verleiding het nog eens te proberen, maar ik lust het echt niet.

Het dienblad herinnert me aan die gezellige zondagen en aan het feit dat je soms ook groot genoeg moet zijn om toe te geven dat iets niet bij je past.