Erfstuk 5

Mijn moeder hield niet van pompeuse trouwjurken. Toen ze met mijn vader in het huwelijk trad, droeg ze dit bloesje met een topje en een eenvoudige rok. Al lang voordat ik mijn man ontmoette, wist ik dat ik het bloesje ook op mijn bruiloft wilde dragen.

Een bloesje om verliefd op te worden

Hoewel mijn oma altijd heel zuinig was, wilde ze per se de trouwjurk van mijn moeder betalen. Ze bleek in de loop der jaren een potje te hebben opgebouwd om dat voor haar dochters te kunnen doen. Mijn moeder had inmiddels een heel eigen kledingstijl ontwikkeld en was een beetje huiverig voor de prinsessenjurken van de bruidswinkel. Om mijn oma een plezier te doen, zijn ze toch samen op pad gegaan.

Het moet hilarisch zijn geweest in de bruidszaak. De verkoopster trok de ene na de andere jurk uit het rek, die vervolgens direct werd afgekeurd door mijn moeder. Tegen de tijd dat de verkoopster bijna wanhopig werd, besloot ze toch een van de jurken te passen. Toen mijn moeder –doodongelukkig- uit het pashokje stapte, schoot zelfs mijn oma in de lach. Het paste écht niet bij de persoonlijkheid van mijn moeder.

Nadat ze de bruidszaak hadden verlaten, hebben ze er samen een leuke dag van gemaakt en zijn ze heerlijk gaan winkelen. Tegen het einde van de middag kwam mijn moeder dit bloesje tegen in een rek van een kleine boutique. Ze was op slag verliefd. Mijn oma besloot een mooie stof op de markt te kopen en daar een eenvoudige, maar chique rok van te naaien. Topje erbij en mijn moeder was klaar om te trouwen.

Het bloesje heeft jarenlang op de slaapkamer van mijn ouders gehangen als herinnering aan hun mooie dag. Ik was er altijd al weg van. Pas toen ik een jaar of zestien was, vertelde mijn moeder me dit verhaal. Ik wist direct dat dit het bloesje was dat ik wilde dragen op mijn eigen bruiloft. En zo is het ook gegaan. Nu hangt het in mijn slaapkamer te pronken.